W 2012 roku zwiedzanie Bałkanów rozpoczęłyśmy od Czarnogóry. Powierzchnia kraju jest niewielka. Można ją porównać do wielkości województwa podkarpackiego. Czarnogóra jest pełna magicznych zakątków. Zachwyca błękitnymi wodami Adriatyku i wysokimi górami schodzącymi wprost do morza. Poszczycić może się całym mnóstwem zabytków, z których wiele znalazło są na Liście Światowego Dziedzictwa UNESCO. Czarnogóra to bardzo młode państwo. Powstało 3 czerwca 2006 roku po odłączeniu się od Serbii. Pierwsze czarnogórskie atrakcje podziwiałam podczas trasy wiodącej przez malownicze kaniony rzek: najgłębszy w Europie kanion rzeki Tara i kanion rzeki Morača z XIII-wiecznym Monastyrem Morača.
Główną atrakcję Parku Narodowego Durmitor (jednego z czterech parków narodowych Czarnogóry), stanowi słynny Kanion Tary; najdłuższej rzeki Czarnogóry (149 km długości). Powstały w wyniku erozji rzecznej kanion jest najgłębszym kanionem w Europie, a jak twierdzą Czarnogórcy, drugim co do głębokości kanionem na świecie po Wielkim Kanionie Colorado w USA. W niektórych miejscach jego głębokość dochodzi do 1300 metrów.
Z mostem na Tarze wiąże się niezwykła historia. Zaczyna się w czasie panowania tureckiego, kiedy dokładnie w tym miejscu, w którym obecnie stoi most, za nieudaną próbę zamachu zgładzono patriotę czarnogórskiego Josima Jaukovicia. Wiele lat później (w 1942 roku) dowództwo czarnogórskich partyzantów podjęło decyzję o zniszczeniu mostu. Chodziło o utrudnienie przemieszczania się oddziałów włoskich z Pljevlji na oswobodzone od okupacji terytorium Durmitoru, gdzie znajdowało się ważne lotnisko. Plan wysadzenia mostu zrealizował praprawnuk Josima Jaukovicia - Lazar Jauković. Zniszczył on najmniejszy łuk konstrukcji, aby po wojnie można było w miarę łatwo go odbudować. Niestety, kilka miesięcy po udanej akcji partyzant wpadł w ręce czetników, a ci stracili go bardzo blisko miejsca, w którym przed laty zakończył życie jego przodek. Z szacunku dla bohaterskiej postawy Lazara Jaukovicia most zaczął być nazywany jego imieniem.
Monumentalny most nad Tarą ma kształt podkowy o długości 366 metrów i wysokości do 172 metrów. Największe z jego pięciu przęseł ma rozpiętość 116 metrów. Jego budowę zaczęto w 1937, a zakończono w połowie listopada 1940 roku. W momencie powstania był to największy żelbetowy most łukowy w Europie. Z uwagi na wybuch II Wojny Światowej most nie doczekał się uroczystego otwarcia.
Na tle gór Bjelasica wyróżniają się białe, zwieńczone stożkowatą kopułą zabudowania monastyru Morača. Kompleks składa się z dwóch cerkwi i kilku zabudowań gospodarczych, a całość otacza wysoki mur obronny. Główna świątynia to cerkiew Zaśnięcia Bogurodzicy. Jest to jednonawowa konstrukcja w stylu nawiązującym do bizantyjskiego, z elementami romańskimi. Dwuskrzydłowe drzwi przy wejściu do nawy głównej zdobione są elementami z kości słoniowej. Druga cerkiew św. Mikołaja jest o 100 lat starsza, a freski znajdujące się wewnątrz opisują żywot św. Mikołaja. Monastyr otaczają ogrody, za którymi znajduje się kanion.
Monastyr jest jednym z najbardziej monumentalnych, prawosławnych pomników Czarnogóry z okresu średniowiecza. Zabudowania monastyru powstały w XIII wieku, a transport zapewniła okoliczna ludność, tworząc prawie 50-kilometrowy „łańcuch pokoju” i podając sobie materiał z rąk do rąk.
Rzeka Morača między górami dochodzącymi do 2000 m n.p.m. wyżłobiła kanion o długości 45 km.
Jezero Skadarskié jest też największym rezerwatem ptaków w Europie. Występuje tu około 270 gatunków!
Potem zatrzymałyśmy się na dwa dni w uroczej Budvie.
Budva nazywana jest często „Czarnogórskim Miami” ze względu na dużą ilość turystów i rozwiniętą bazę hotelową.
Piękna, (odbudowana po trzęsieniu ziemi w 1979 roku), starówka pełna jest cennych zabytków i tajemniczych zakamarków.
Nad nią góruje cytadela, z której szczytu można podziwiać cudowny widok na miasto i okolice. Na uwagę zasługuje także doskonale wkomponowana w zabudowę katedra św. Jana oraz stojąca ukośnie na placu cerkiew pod wezwaniem Trójcy Świętej, pochodząca z 1804 roku.
Licząca 2500 lat Budva to czarnogórska perełka, zwana niekiedy „Dubrownikiem w miniaturze”.
Następnie niesamowitą drogą wielu zakrętów i pięknych widoków przez dawną stolicą Cetinje i Parkiem Narodowym Lovcen w tle, dotarłam do Kotoru.
Cerkiew dworska w Cetinje, nazywana jest również cerkwią na bucie (Crkva na Ćipuru). Kiedy budowano tę cerkiew nie pozwolono, by była większa od buta. Sprytnie więc pocięto buta na skrawki i poukładano tak, by wyznaczyć kontur cerkwi. Na przedniej fasadzie świątyni wisi tablica pamiątkowa z napisem: Tą świętą cerkiew Narodzin Bogurodzicy zbudował i ufundował błogosławiony Władca Książę Czarnogórski Mikołaj I Petrović-Njegoš w 7394 rocznicę stworzenia świata i 1886 narodzin Chrystusa na fundamentach byłej cerkwi zbudowanej przez błogosławionego władcę zeckiego Ivana Crnojevicia.
Cetinje to dawna stolica Czarnogóry z wartym uwagi monastyrem cetinskim, gdzie w skarbcu znajduje się Oktoich z 1493 roku. Jest to drukowana cyrylicą, najstarsza księga Słowian południowych.
W cerkwi znajduje się imponujący ikonostas z XIX wieku, grobowce dwóch władców Czarnogóry i ręka Jana Chrzciciela. Monastyr cetyński jest wysoce cenionym miejscem kultu dla całego kościoła prawosławnego.
O znaczeniu państwa czarnogórskiego w przeszłości świadczą liczne budynki ambasad: Austro-Węgier, Francji, Rosji, Anglii, Grecji, Serbii.
Droga przez Lovcen jest najpiękniejszą trasą Europy. Roztaczają się niesamowite widoki na Zatokę Kotorską. Trasa zarówno jest piękna, jak i niebezpieczna. Jest bardzo wąska, kręta (25 serpentyn tzw. agrafek) i stroma (musieliśmy się wspiąć na wysokość 1560 m.n.p.m.).
Zatoka Kotorska (Boka Kotorska) rozciąga się na długości 293 km i jest największym oraz najgłębszym fiordem południowej Europy.
Zabytkowa część Kotoru w 1979 roku trafiła na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.
Stare miasto otaczają średniowieczne mury miejskie, które łączą się z twierdzą św. Jana stojącą na Samotnym Wzgórzu o wysokości 260 m n.p.m. Charakterystyczną średniowieczną urbanistykę stanowią wąskie, kręte uliczki, place, wspaniałe świątynie i budynki w stylach romańskim, gotyckim, renesansowym i barokowym.
Na centralnym placu w Kotorze stoi Katedra św. Trifuna (patrona miasta). Czarnogórcy podkreślają, że jej budowę zaczęto w 1116 roku, a więc kilkadziesiąt lat przed paryską katedrą Notre Dame. Katedra posiada dwie renesansowe wieże z XVII wieku i bogaty skarbiec - m.in. znajduje się w nim krzyż, którym legat papieski ojciec Marco d'Aviano błogosławił wojska Jana III Sobieskiego pod Wiedniem.
Ostatni nocleg w Montenegro był niedaleko granicy z Albanią - w Ulcinj. Kolejny przystanek był już w Albanii.
Park Narodowy Durmitor - kanion rzeki Tara (A) - Morača (B) - Park Narodowy Skadarsko Jezero (C) - Budva /Budwa (D) - Park Narodowy Lovcen i Cetinje (E) - Zatoka Kotorska i Kotor (F)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz