Przejechaliśmy przez Żółtą Rzekę.
Mijaliśmy wysokie wieżowce i niskie budynki, ale tych drugich było zdecydowanie mniej.
Potem przesiedliśmy się na meleksy. Mimo że było około godziny 10, upał zaczynał nam doskwierać. Byliśmy bardzo mile zaskoczeni, kiedy co jakiś czas w powietrzu unosiła się orzeźwiająca nas mgiełka.
Po krótkiej przejażdżce znaleźliśmy się w okolicach Grót Smoczej Bramy.
Kwiat ten otoczony jest przez tańczące buddyjskie nimfy (apsary).
Według źródeł historycznych prace rzeźbiarskie w jaskiniach rozpoczęły się w 493 roku n.e. i trwały około 400 lat, aż do czasów panowania dynastii Tang. Wówczas wyrzeźbionych zostało łącznie ponad 100 tysięcy różnej wielkości figur w blisko 1400 grotach i 750 niszach skalnych.
Najprawdopodobniej w prace zaangażowanych było ponad 800 tysięcy kamieniarzy i rzeźbiarzy.
Buddyzm od zawsze stanowił wielką inspirację dla rzeźbiarstwa. Liczne wyobrażenia buddów, istot dążących do stanu buddy, czyli tzw. oświecenia (bodhisattwów) i uczniów buddy, którzy osiągnęli stan nirwany (arhatów) znaleźć można nie tylko w buddyjskich świątyniach i klasztorach, ale i w zespołach jaskiń wydrążonych w skalnych zboczach, czego byliśmy świadkami w Grotach Smoczej Bramy.
Najpiękniejszą i najokazalszą grotą w Longmen jest Świątynia ku Czci Przodków (Fenxinan Si) wybudowana (w latach 672-675) za czasów dynastii Tang.
Znajdujący się tu Budda Wajroczana (Wszechoświecający) ma ponad 17 metrów wysokości. Jego głowa mierzy 4 metry, a same uszy mają długość 2 metrów. Wajroczana to uosobienie pierwotnego ducha twórczego i najwyższe wcielenie Buddy. Modelunek rzeźby wydobywa krągłości twarzy, fałdy szyi, naturalną, miękką pulchność ciała. Twarz buddy prawdopodobnie przedstawia oblicze cesarzowej Wu Zetian, wielkiej protektorki buddyzmu w Chinach, która w 690 roku ogłosiła się władczynią cesarstwa.
W świątyni znajduje się dziewięć posagów, w tym wspomniany posag Buddy, jego uczniów, dwie rzeźby Bodhisattwy, dwóch niebiańskich królów oraz dwóch wojowników.
Niebiański strażnik trzyma w prawej ręce pagodę, prawą zaś nogą rozdeptuje złego ducha.
Oprócz skał dookoła jest też dużo zieleni.
Niezwykła chińska sztuka rozbudowywana przez kilka wieków została poważnie zniszczona podczas "rewolucji kulturalnej".
W 2000 roku groty w Longmen wpisano na listę światowego dziedzictwa UNESCO, jako przykład arcydzieła ludzkiego geniuszu twórczego.
Po przepięknym spacerze wzdłuż rzeki Yi, udaliśmy się do Klasztoru Shaolin.
Klasztor Shaolin to świątynia buddyjska, która została wybudowana w środku młodego lasu pod koniec V wieku. Nazwa pochodzi od nazwy góry Shaolin Si, która dosłownie oznacza świątynię w lasach Shaoshi, gdzie shào nawiązuje do nazwy góry, lín oznacza las, zaś sì świątynię.
Przy wejściu do klasztoru stoi pomnik mnicha.
Shaolin był klasztorem cesarskim, więc miał specjalne przywileje, m.in. dostał na własność ziemie, których dzierżawa umożliwiała wyżywienie jego mieszkańców oraz przynosiła duże zyski, a także miał prawo utrzymywania gwardii do obrony.
Cesarz Wen Di, z północnej dynastii Wei nakazał zbudowanie u podnóża góry Song klasztoru Shaolin dla buddyjskiego mnicha Buddhabhadry (zwanego również Batuo), by tam mógł on wygłaszać kazania i odbywać praktyki religijne. Był on założycielem pierwszej linii przekazu w klasztorze, która skończyła się wraz z przybyciem Bodmidharmy. Przybył on z Indii w 527 roku i założył drugą linię przekazu klasztoru. Zdał sobie sprawę, że mnichom sprawiała trudność medytacja w całkowitym spokoju i nieruchomej pozie. Legenda głosi, że Bodhidharma przybywszy do klasztoru stwierdził, iż miejscowi mnisi są senni i chorowici, dlatego też wprowadził obowiązkową i codzienną gimnastykę, opartą po części na indyjskim tańcu wojennym imitującym ruchy wojowników w trakcie walki i po części na ćwiczeniach indyjskiej jogi... Za sprawą jego osoby i jego następców powstała sztuka walki Shaolin Kung Fu. Sam Bodhidharma został z biegiem czasu uznany przez swoich zwolenników za twórcę buddyzmu Chan (Zen), a klasztor stał się sławny na terenie całych Chin.
Założycielem trzeciej linii przekazu w klasztorze był Xueting Fuyu. Ta linia przetrwała do dzisiejszych czasów i jest ona związana ze szkołą caodong.
Z klasztoru wywodzi się większość azjatyckich sztuk walki. Karate, taekwondo i judo powstały na bazie chińskich technik walki, znanych pod wspólną nazwą wu shu (kung-fu). Wu shu to współczesny termin obejmujący wszystkie chińskie sztuki walki, posługujące się bronią lub tylko rękoma. Wśród stylów wu shu wyróżnia się:
- zuiquan (styl pijanego),
- xingyiquan (styl ciała i umysłu),
- wuzuquan (styl pięść pięciu przodków),
- taijiguan (styl wielkiej ostateczności).
Na początek głównym wejściem do Centrum Treningowego klasztoru Shaolin udaliśmy się na pokaz uczniów klasztoru.
Pokazy te są bardzo teatralne i nie przypominają prezentacji sztuk walki. Wyglądają raczej na sprawdzian wytrzymałości. Wrażenie robi szczególnie utrzymywanie ciężaru ciała jedynie na jednym ostrym grocie.
Po pokazie udaliśmy się do klasztoru. Wchodzi się do niego przez budynek wzniesiony w 1735 roku, nazywany Górskimi Wrotami. Droga z Górskich Wrót do Domu Niebiańskich Królów jest ograniczona od wschodu i zachodu murem tworzonym przez zabudowę sąsiadujących z nią Domów Chuipu i Obłoków Kochającej Życzliwości.
Dom Chuipu to dziedziniec otoczony niską, parterową zabudową, zamykającą dostęp do dziedzińca z zewnątrz. Zabudowa otaczająca dziedziniec zawiera ekspozycję drewnianych rzeźb opisujących powstanie sztuk walki w klasztorze i bitwy toczone przez mnichów. Pośrodku dziedzińca w 2005 roku wybudowano budynek, który nazwano Domem Pradawnego Mistrza Damo i umieszczono w nim posąg Bodhidharmy.
Dom Obłoków Kochającej Życzliwości (Dom Chmur Miłosierdzia, bądź Współczucia) to symetryczny do Domu Chuipu dziedziniec również otoczony niską zabudową. Na środku również stoi wybudowany współcześnie budynek. Czczony jest w nim posąg Awalokiteśwara o tysiącu rąk i oczu.
Kolejny był Dom niebiańskich królów (Dom Devaraja). Pierwotnie to on stanowił bramę główną klasztoru (Górskie Wrota) i to w nim czczono posąg Buddy Maitreja. Po wybudowaniu nowych Górskich Wrót, przeniesiono z niego posąg Buddy do nowych Wrót i nazwano go Domem (Salą) Devaraja.
Za Domami Chuipu, Niebiańskich Królów i Obłoków Kochającej Życzliwości, znajdują się dwie najwyższe budowle kompleksu. Po stronie zachodniej stoi Wieża Dzwonów, której pierwowzór powstał w 1345 roku. Wieża wybijała godziny, dzwoniła na zbiórkę.
Obecnie dzwonów używa się w klasztorze rano, wieczorem używa się bębnów. Bębny słychać z Wieży Bębnów, znajdującej się po stronie wschodniej.
Zagłębienia w kamiennej posadzce w klasztorze, przypominają o żmudnych ćwiczeniach, od wieków powtarzanych przez mnichów.
Potem udaliśmy się do Świątyni Mahawira i do Biblioteki Świętych Pism.
W linii centralnej, naprzeciwko Domu Niebiańskich Królów, znajduje się Pałac Wielkiej Siły. Budynek ten nazywany jest też Świątynią Mahavira bądź Świątynią Trójcy Buddyjskiej. Jest to miejsce kultu trzech Buddów, którym towarzyszy po dwóch Bodhisattwatów:
Buddy Sakyamuniego (towarzyszą mu Samantabhadra i Manjushri),
Buddy Medycyny (towarzyszą mu Suryaprabha, bodhisattwa słońca i Candraprabha, bodhisattwa księżyca)
i Buddy Amitabha (towarzyszą mu Awalokiteśwara oraz Mahasthamaprapta).
Tutaj mnisi każdego ranka recytują mantry zaś wieczorem sutrę, wykonują rytuał ofiarowania żywności oraz inne elementy praktyki buddyjskiej.
W budynku przechowywane są klasyczne pisma buddyjskie i wygłaszane są kazania.
W 1997 roku świecki buddysta z Mjanmy ofiarował klasztorowi ważącą 16,5 tony i długą na 7 metrów rzeźbę Białego Nefrytowego Leżącego Buddy i ten Budda znajduje się teraz na ołtarzu w Bibliotece.
Wokół klasztoru istnieje ogromna liczba prywatnych szkół sztuk walki. Wiele spośród nich posiada internaty, do których przyjmowani są już 6-latkowie i prowadzi codzienny, wielogodzinny trening sztuk walki, uzupełniony nauczaniem czytania, pisania i matematyki. Absolwenci takich szkół znajdują zatrudnienie przede wszystkim jako instruktorzy sztuk walki, żołnierze jednostek specjalnych, najemni ochroniarze, sportowcy (np. w drużynie narodowej wu shu), bądź pracownicy przemysłu filmowego.
Ostatnim miejscem, który zobaczyliśmy tego dnia był Las Pagód (Ta Lin).
Jest to zespół ponad 240 kamiennych lub ceglanych pagód budowanych w latach 791 -1803, czyli od czasów dynastii Tang, przez dynastie Song, Yuan, Ming i Qing.
Las Pagód jest cmentarzem wybitnych mnichów i przewodników duchowych, którzy zasłużyli się w Klasztorze lub pełnili ważne funkcje. Zawiera 240 grobowców i jest największym tego typu lasem w Chinach. Każdy grobowiec posiada wygrawerowane inskrypcje i rok budowy.
Przedstawiona pagoda upamiętnia mnicha o upodobaniach komputerowych i filmowych.
Większość nagrobków ma mniej niż 15 metrów wysokości. Wysokość i kształt pagody uzależniony jest od ważności mnicha. Ilość pięter lub poziomów każdej pagody to liczba nieparzysta od 1 do 7. Na przekroju mają zawsze parzystą liczbę boków: 4 lub 6.
W roku 2010 klasztor i znajdujące się w jego pobliżu pagody (oraz inne zabytki w okolicy) zostały wpisane na Listę światowego dziedzictwa UNESCO.
Zmęczeni, ale pełni wrażeń przyjechaliśmy na nocleg do hotelu.
Longman: Groty Smoczej Bramy (Groty Dziesięciu Tysięcy Buddów) - Klasztor Shaolin - Las Pagód
