WŁOCHY - Burano

Burano to mała wyspa, na której mieszka zaledwie 4000 mieszkańców, a zauroczyła mnie, jak żadna inna włoska miejscowość.
W wodzie odbijają się kolorowe domy, a wzdłuż kanałów stoją zacumowane łodzie mieszkańców.

Skąd wzięły się kolorowe domki na wyspie? Są różne wersje, a każda z nich ma zapewne w sobie trochę prawdy.
Jedna z nich głosi, że rybacy malowali domy na jaskrawe kolory, by bez problemu trafić po całodniowych połowach, ponieważ Laguna Wenecka jest bardzo mglista. Mgła utrudnia poruszanie się na lądzie, a jeszcze bardziej na morzu. W końcu ktoś z mieszkańców wyspy wpadł na pomysł, aby pomalować domy na intensywne kolory, co miało pomóc w dostrzeżeniu ich z morza i ułatwić powrót do domu.

Inna wersja mówi, że to żony rybaków malowały chaty na unikalny kolor, ponieważ mężowie wracający z połowu byli zazwyczaj pod wpływem alkoholu i mieli problemy z trafieniem do swojego domu. Zaradne żony postanowiły więc im to ułatwić, malując swój dom na niepowtarzalny odcień.

Aby pomalować własny dom, właściciel musi prosić lokalne władze o akceptację koloru farby, jaką chciałby użyć. Dlatego w Burano nie zdarzają się domy pomalowane identycznie, a dzięki temu panuje tu jedyny w swoim rodzaju klimat.

Na jednej z fasad (przy Rio Terrà del Pizzo) przedstawiona jest historia Burano.

Ponadto wyspa Burano słynie z ręcznie wykonywanej koronki. Była ona chętnie kupowana przez przybyszów z Wenecji oraz całej Europy. Podobno sam Leonardo da Vinci przybył na Burano po słynne koronki na ołtarz do katedry w Mediolanie.

Koronki produkowano w okolicznych klasztorach od średniowiecza (kobiety dziergały, a mnisi sprzedawali), ale dopiero w XVI wieku wymyślono metodę punto in aria, w której używa się igły i nici.

Z koronkami z Burano związana jest legenda. Pewien młody i zaręczony rybak któregoś dnia wypłynął w morze i spotkał syreny, które wabiły go na wszelakie sposoby, ale on nie poddał się ich urokowi i pozostał wierny swojej wybrance. Królowa Syren oczarowana jego wiernością podarowała mu niezwykły welon dla panny młodej. Uderzyła ogonem o wodę, a wtedy mgiełka i piana, które powstały zastygły w powietrzu, stając się pięknym najdelikatniejszym koronkowym welonem.
Ślub był niezapomniany, a mieszkanki Burano zazdrościły młodej pannie jej przecudnego welonu i od tej pory rozpoczęły tkać koronki używając coraz to cieńszych nici i igieł, aby stworzyć równie wspaniałe koronki i użyć ich w swoich sukniach ślubnych.

Koronki weneckie zyskały uznanie w całej Europie i stały się chodliwym towarem. Wtedy jeden z największych odbiorców, Francja zrozumiała, że taniej wychodzi zapraszać koronkarki do siebie, niż kupować ich wyroby po wywindowanych cenach. Panie chętnie dzieliły się wiedzą – dzięki temu sztuka koronkarstwa z Wenecji poszła w świat.

Oprócz kolorowych fasad, na wyspie znajduje się kilka miejsc, które warto zobaczyć. Jest to Cappella di Santa Barbara i Chiesa di San Martino oraz Muzeum Koronek.

Na największym placu na wyspie, Piazza Baldassarre Galuppi, stoi Kościół San Martino Vescovo z charakterystyczną krzywą dzwonnicą. Wieżę wybudowano w XVI wieku. Ma 54 metry wysokości i zbudowana jest z brązowej cegły. Niestety nie można jej zwiedzać...
25 września 1867 roku huragan uderzył w wyspę i uszkodził wieżę.

We wnętrzu kościoła San Martino przechowywane są relikwie świętej Barbary.

Na tym samym placu, (Piazza Baldassarre Galuppi), oprócz kościoła stoi również pomnik Baldassare Galuppi. Włoski kompozytor późnego baroku urodził się na początku XVIII wieku właśnie w Burano, dlatego nazywano go często Il Buranello. Pierwszym dziełem jaki odniósł sukces była opera Dorinda. W połowie XVIII wieku stworzył pierwsze dzieło z gatunku opery komicznej, pt. L’Arcadia in Brenta. W kolejnych operach – L’amante di tutte i I tre amanti ridicoli – Galuppi wykorzystywał libretta swojego syna Antonia, który pisał pod pseudonimem A. Liteo.

Piazza Baldassarre Galuppi: Chiesa di San Martino - Cappella di Santa Barbara - pomnik Baldassare Galuppi - Muzeum Koronek  
- Rio Terrà del Pizzo - różne mosteczki i podwórka